Wzrost: około 170cm
Kolor oczu: niebieskie, w odcieniu lapis lazuli
Kolor włosów: białe, z szafirowymi końcówkami
Cera naturalna.
Niebieskie piegi na całym ciele będące wynikiem nieudanych zabaw z wiedźmiarstwem.

Snilveilf urodził się w normalnej rodzinie w jednym z dzikoklanów. Dzieciństwo swoje pamięta jak przez mgłę. Na wioskę spadła ciężka epidemia, która zdziesiątkowała wszystkich ludzi. Po tym jak wymarło jego rodzeństwo oraz rodzice, babcia zajmowała się jeszcze małym dzieckiem już toczonym i oszpeconym wybroczynami choroby. Wtedy też do tego miejsca dotarli “oni”. Justycjariusz w towarzystwie inkwizytora i licznych kirasierów. Znaleźli źródło choroby, pozbyli się go, w zamian jednak zażyczyli sobie kilkoro dzieciaków by wcielić ich do służby, a ponieważ chłopiec prawie był sierotą, znalazł się w tej nielicznej grupie “wybrańców”.

Od razu po wcieleniu do jednostki poddano go ciężkim treningom tak fizycznym jak i dyscyplinarnym. Jako dzikoklanyta miał wiele trudności by nawiązać z kimkolwiek bliższe relacje, a ponadto jego oszpecona twarz nie ułatwiała niczego, co więcej, była źródłem rozlicznych kpin i szykan. Traktowany był jak obcy, ten gorszy. Gdy nieco podrósł sami przodkowie poczęli słać mu znaki, dziwne, niepokojące. Szukał więc ich przyczyny.

W noc przesilenia letniego pchnięty złym przeczuciem zakradł się do lokum dowódców gdy ci pijani jak bele smacznie spali. Dojrzał tam rozliczne rysunki, które jasno określały iż wszyscy z łapanki zostaną wysłani na najtrudniejszy front w ramach mięsa armatniego. Niewiele myśląc szybko spakował swój niewielki dorobek i zbiegł stamtąd, korzystając z tego iż wszyscy oddawali się rozkoszom święta tej nocy.

Życie uciekiniera było bardzo trudne. Zmienił swoją tożsamość (w tym imię na Sava), choć nadal obawiał się iż jest zbyt rozpoznawalny. Zamieszkał na farmie u jednego z unitów, obiecał w zamian za kąt do spania oraz podstawowe wyżywienie pomoc na roli. Ponieważ mężczyzna był wdowcem zgodził się na towarzystwo młodej osoby, zlecił mu wszystkie prace kobiece jak gotowanie, pranie i sprzątanie. W tym okresie zaprzyjaźnił się z przejeżdżającym tamtędy Przemytnikiem, Obieżyświatem. Nauczył go bardzo wiele o samym sobie, to dzięki niemu odkrył swój talent do wiedźmiarstwa, który potajemnie rozwijał. Amedeo Bencivenni był też jego pierwszą szczeniacką miłością, głównie z powodu tego iż kojarzył go z działaniem spiżu, który kilkakrotnie wspólnie zażyli. Depresja Savy pojawiła się gdy mężczyzna odjechał na stałe, a on sam zaczął tracić poczucie tożsamości. Nie wiedział już kim jest, kim powinien być i jak odnaleźć w tym bałaganie samego siebie.

Rolnika opuścił gdy tamten znalazł sobie nową żonę, wyjątkowo nieznośną młodą pannicę, której dobrze było wżenić się w rodzinę starszego faceta ze sporym majątkiem w postaci ziemi. Długo tułał się po Rubieży, przygarnął też dwie suczki wielkości wilczurów. Dorabiał jako cyrulik. Szadę poznał w jednej z karczm, gdy ten wylał na niego kufel piwa. To, z jaką obojętnością go potraktował ruszyło nieznajomego. Później rozmawiali bardzo długo o tym, jak świat jest niesprawiedliwy, jak trudno się w nim odnaleźć i jak obaj są strasznie nieszczęśliwi. Sava jednak z każdym kolejnym dniem spędzonym z Szadą, z którym ruszył w dalszą drogę, zaczął odnosić wrażenie iż jego problemy powoli stają się błahe. Uczucie to potęgowała chęć opieki nad towarzyszem, sprawienia, by stał się szczęśliwy. Z depresji ostatecznie wyleczyła go zażyła relacja z nim, liczne mile spędzone noce oraz dnie. Zechciał znów stanąć na nogi i wtedy pierwszy raz sięgnął po wiedźmiarstwo by na stałe pozbyć się swojego oszpecenia. Postanowił, iż od tego dnia będzie żył tak jakby nie było jutra, i tak, jak tylko zechce. Będzie w danej chwili tym, kim zapragnie, nic go nie ograniczy. Stał się artystą w sztuce upiększania ciała.

Z Szadą rozstali się na trakcie po roku znajomości, gdyż każdy z nich miał nieco inne plany na życie, ale ten rok bardzo wiele zmienił w sercu Savy i wiedział, że mimo odległości ta więź sympatii nie zniknie. Bratnie dusze nie oddalają się od siebie mimo dzielących kilometrów. Trafiła już jako kobieta do kompanii psy gruzowisk, gdzie kapitan z powodu rozlicznych ran był umierający. Zaskarbiła sobie jego wdzięczność oraz przyjęcie do rodziny tym, iż wyciągnęła go z łap śmierci. Tutaj nareszcie spokojniejsza o dalszą przyszłość zamieszkała na stałe, przygarniając kolejnego psiaka.