Długie falowane czarne włosy, piękne duże fioletowe oczy. Z postury raczej postawna, acz nadal dobrze ukształtowana kobieta o szerokich biodrach i rozsądnym, jędrnym biuście. Ma sporo mięśni, ale przy niebanalnym wzroście (jak na kobietę) 181 centymetrów, jej długie nogi dodają jej szczególnego powabu. Około 40 lat.

Żywa legenda Har’rar, przewodziła w zwycięskiej bitwie o Biały Nurt, jednej z wysp archipelagu, która padła ofiarą wyjątkowo zajadłej chimery.

Synthia urodziła się w rodzinie wojskowej, dlatego od dziecka szkolona była tylko po to, by w przyszłości wstąpić do wojska. Cały talent odziedziczyła po ojcu, który obecnie jako weteran wojenny stacjonuje od wielu lat w Twierdzy Soli i Stali. Do armii wstąpiła już jako całkiem dojrzała 13-latka, pnąca się po schodach kariery w zastraszającym tempie. Pomogła jej w tym nie tylko umiejętność młócenia mieczem, ale również zmysł taktyczny, przywódczy oraz analityczny, który niejednokrotnie ratował oddział, do którego była aktualnie przydzielona.

Szybko otrzymała swojego pierwszego (i jak się okazało ostatniego) pegaza – Mironę. Zżyła się niesamowicie mocno ze swoją klaczą, biorąc udział w rozlicznych potyczkach z piratami, bestiami z morza, czy nawet ludźmi z kontynentu, próbującymi złupić ziemie graniczne.

Pik swojej kariery osiągnęła podczas wielomiesięcznego starcia z chimerą o Biały Nurt, gdzie dowodziła jednym z oddziałów. Tam też poznała swojego przyszłego męża, również dowódcę, który w tych trudnych chwilach okazał się nieopisanym wsparciem. Bitwa została wygrana w pocie i krwi, ale utrata ukochanego wierzchowca była dla Synthii tak ogromnym ciosem, iż zrezygnowała z dalszej posługi w armii i postanowiła założyć rodzinę z Hakonem.

Przeniosła się do jednego z głównych miast portowych, gdzie otworzyła własną karczmę, podającą potrawy ze świeżych owoców morza oraz ogromnych ryb. Później, dzięki ciężkiej pracy dorobiła się własnej hodowli małży perłowych, w czasie, gdy mąż szalał po polach bitwy, nadal biorąc czynny udział w życiu wojskowym. Z biegiem lat urodziła dwójkę dzieci, syna Finna oraz córkę Astrid. I w momencie, gdy wydawało się, że jej życie nie może być już lepsze, wybuchła kolejna ciężka bitwa z chimerą. Tym razem zaatakowana została stolica, w wyniku czego zginął jej mąż oraz wielu innych znamienitych dowódców. Nie załamała się, musiała być silna dla rodziny i dzieci… ale wtedy prawdziwe powołanie rozbrzmiało w jej sercu niczym dudnienie bębnów, uparte i stanowcze, duszące każdą inną emocję. Okazja nadarzyła się szybciej niż trwanie trzech oddechów. Do jej drzwi zapukał jeden z Jarlów, w towarzystwie posłańca z Avalonu. Zaproponowali, że w ramach sojuszu, rycerz, smoczy jeździec Avalonu zabierze ją na smoczą wyspę. Jeżeli Synthia wtedy wahała się, to tylko jedno spojrzenie na swoje dzieci przeważyło o decyzji. Musiała zapewnić im godną przyszłość, bezpieczną. Musiała znów założyć buty i zbroję bohaterki i ten jeden raz, zawalczyć o lepsze jutro.

Po powrocie ze smoczej wyspy na grzbiecie Maraksa w pojedynkę pozbyła się zagrożenia. Poczuwszy, że dzięki bratniej smoczej duszy odzyskała skrzydła, postanowiła, że powierzy opiekę nad ukochanymi dziećmi swoim teściom, a ona sama zadba o to, by już żadna prowincja nie cierpiała z powodu oszalałych bestii.

Miejsce na galerię